شاید خوش‌بین‌ترین منتقدان، کارشناسان و علاقمندان پیگیر سینما نیز تا پیش از جشنواره سی‌ویکم فیلم فجر پیش‌بینی نمی‌کردند در میان انبوهی از آثار میلیاردی و به اصطلاح فاخر و ستاره‌ها و چهره‌های جذاب سینمایی فيلمي مورد توجه قرار گیرد كه اولين تجربه بلند سينمايي کارگردانی بومی و جوان (احسان عبدی‌پور) با بازیگرانی گمنام و توليد مركز صدا و سيماي بوشهر باشد.

“تنهاي تنهاي تنها” و قهرمان دوست داشتنی و شیرین‌اش “رنجرو” اما با همین مختصات پدیده جشنواره سی‌ویکم شد؛ فيلمي ساده، جذاب و بي‌تكلف كه تماشاگران و منتقدات سخت‌گیر را هم تحت‌تاثير قرار داد تا جای خالی‌اش در بخش مسابقه بیش از پیش حس شود.

“تنهاي تنهاي تنها” با بهره‌مندی از فيلمنامه‌اي دقيق، منطقي و جزيي‌نگر به شکلی ساده و به دور از پیچیدگی، داستان دوستی دو نوجوان ایرانی و روس را به تصویر می‌کشد. پسربچه‌اي بوشهري (رنجرو) كه به شغل ماهي‌فروشي مشغول است، با پسربچه يكي از كاركنان ارشد روسي (آمگ) شاغل در سايت هسته‌اي بوشهر دوست مي‌شود و تلاش مي‌كند روياهايش را(كه پولدار شدن از طريق فرود موجودات فضايي است) به تحقق برساند.

در اين ميان مسائل مربوط به انرژي هسته‌اي و سیاست، دوستش را از او می‌گیرد. آمگ به ناچار او را ترک می‌کند و به روسیه می‌رود. رفتن آمگ و تنهایی رنجرو (که آمگ را تنها کسی می‌داند که بلندپروازی‌های او را باور می‌کند) به رنجرو لطمه می‌زند و غرور او را می‌شکند. رنجرو که می‌بیند دیگر زورش نمی‌رسد و توان مقابله با شرایط ایجاد شده را ندارد، خانه را ترک می‌کند و می‌خواهد جهان صدایش را بشنود و حرفش را به دنیا بزند.

طنز خاصي كه از طريق شخصيت اصلي (رنجرو) در روح فيلم جاري است يكي از جاذبه‌هاي اصلي فيلم است. رنجرو شخصیتی دوست داشتنی است که خیلی زود مخاطب با او ارتباط برقرار می‌کند. او بزرگتر از سن خود است و با بزرگترها معاشرت می‌کند. نوجوانی عاشق وطن است تا جایی که وقتی می‌شنود روس‌ها برای ادامه همکاری با ایران هزینه بیشتری خواسته‌اند و در حال ضرر زدن به کشور هستند با الگ قطع رابطه می‌کند.

او شخصیتی است که به زندگی ساده با مفهومات کم، علاقه‌ای ندارد و می‌خواهد چیزهای بیشتری بداند، به همین دلیل به مسائل سیاسی و بین‌الملل درباره انرژی هسته‌ای علاقه‌مند می‌شود و اخبار را دنبال می‌کند. بی‌شک رنجرو، قهرمانی است که سینمای ایران مدت‌ها انتظار او را می‌کشیده، قهرمانی که  بلندپرواز است و رنج کشیده، قهرمانی که فردیت را معنای ویژه‌ای می‌بخشد آن هم در سینمایی که قهرمانانش بیش از گذشته منفعل و خنثی شده‌اند.

“تنهاي تنهاي تنها” نه بازيگر ستاره دارد و نه انبوه سياهي لشكر و سرمايه‌گذاري ميلياردي، اما از آنجا كه سازندگان شهرستاني‌اش با دل و جان به توليد اثر خود پرداخته‌اند مي‌تواند تا پايان فيلم تماشاگر را روي صندلي بنشاند. عبدی‌پور با مهارت تمام از بازیگران بومی‌اش بازی گرفته و فضاهایی ساخته که به نظر خیلی واقعی می‌آیند. او از طنز هم به خوبی بهره گرفته و البته هر جا هم که اقتضا کند، بلد است اشک تماشاگر را نیز دربیاورد. کارگردان همچنین با زیرکی تمام و بی‌آنکه گرفتار کلیشه و شعار شود، فقر و مشکلات مردم بوشهر را به تصویر می‌کشد.

“تنهای تنهای تنها” فیلم صادقانه‌ای است و و یک اثر ماندگار و ارزشمند برای یک فیلمساز اولی محسوب می‌شود، فیلمسازی که از بیان هویتش ابایی ندارد و جغرافیایش را به خوبی می‌شناسد. “تنهای تنهای تنها” از معدود آثار جشنواره بود که به معنای واقعی کلمه فرزند زمانه خویش است و همگام با زمانه و کاملا منطبق با فضای سیاسی کشور و در اوج مذاكرات هسته‌اي، تحريم‌ها و فشارهاي بين‌المللي تولید شده و مفاهیم عمیق انسانی و گرایش صلح‌طلبانه‌اش را ورای این کشمکش‌ها و مسایل تصویر می‌کند.

با تمام این مختصات فیلم نه فقط از سوی هیأت انتخاب جشنواره با بی‌مهری هر چه تمام‌تر از ورود به بخش اصلی جشنواره (سودای سیمرغ) بازماند که در داوری فیلم‌های اول هم از حداقل توجه محروم ماند تا جدی‌ترین علامت سوال در زمینه انتخاب و داوری فیلم‌های جشنواره‌ سی‌ویکم ثبت شود!

با پایان جشنواره فیلم فجر این فیلم تا به امروز از سوی بسیاری از منتقدان و رسانه‌ها عنوان “پدیده جشواره سي‌ویکم” را به‌دست آورده‌است و شب گذشته نیز توانست جایزه نخست “گفتمان انقلاب اسلامی” را از سوی جبهه فکری انقلاب اسلامی از‌ آن خود کند. امید که کم‌توجهی و مهجوری جشنواره با برنامه‌ریزی و حمایت مناسب از این فیلم در بازه اکران فراموش شود.