خودروهای باکیفیت خارجی به دلیل تعرفه ۹۰ درصدی واردات وقتی وارد کشور می‌شوند قیمت سرسام‌آوری پیدا می‌کنند که خرید آن از توان ۱ میلیون و ۵۶۰ هزار خانوار تهرانی خارج است.

 

 در خیابان‌های سرتاسر تهران چیزی در حدود ۴ میلیون خودرو از این‌طرف به آن‌طرف ویراژ می‌دهند. آمار ۴ میلیونی خودروهای تهرانی را شهرداری تهران اعلام کرده‌است. برای بسیاری از مردم جالب است که بدانند این ۴ میلیون خودرو از در کدام کارخانه خودروسازی خارج شده‌است. یعنی این خودروها داخلی و ساخت ایران هستند و یا از طریق مرزهای کشور به صورت وارداتی پایشان به خیابان‌های تهران باز شده است. از سوی دیگر هر کسی دوست دارد بداند که چه تعداد از این جمعیت انبوه و انفجاری تهران توان و قدرت خرید خودرو را ندارند. با وجود چنین آمارهایی می‌توان بازار خودروی کشور را به خوبی تحلیل کرد و شاید هم در این مسیر به نتایج جالبی رسید.

۱ میلیون و ۳۰۰ هزار خانواده تهرانی نمی‌توانند خودرو بخرند

 تهران جمعیتی ۸ میلیون نفری دارد. جمعیتی که هر روز هم به تعداد آنها افزوده می‌شود. تمام خانوارهای که این جمعیت ۸ میلیون نفری را تشکیل می‌دهند به طور قطع علاقه‌مندند که حداقل یک دستگاه وسیله نقلیه داشته باشند. بر اساس آخرین گزارش مرکز آمار در استان تهران حدود ۳ میلیون و ۹۰۰ هزار نفر خانوار زندگی می‌کنند. 

حقیقتا هم در تهران به این بزرگی یک وسیله نقلیه شخصی نیازی حیاتی به حساب می‌آید. حتی اگر خیابان‌ها دیگر جایی برای خودروهای جدیدتر نداشته باشد و به مرز اشباع رسیده باشد. حال سوال اینجاست که در چنین شرایطی و با جمعیت ۸ میلیون نفری تهران چه تعداد از افراد یا خانوارها صاحب خودرو نیستند و به هر دلیلی نتوانستند خودرو خریداری کنند!

یک نظرسنجی جدید که به تازگی انجام شده است نشان می‌دهد که حدود ۳۳ درصد از خانوارهای تهران نه تنها صاحب خودرو نیستند بلکه توان خرید خودرو هم ندارند. این یعنی ۱ میلیون 

بر اساس این گزارش تنها ۵ درصد از خانوارهای تهران دارای وسیله نقلیه خارجی هستند. قطعا رقم ۵ درصد صاحبان خودروهای خارجی در مقابل رقم ۶۰ درصدی داخلی‌سوارها رقمی قابل چشم‌‌پوشی به نظر می‌آید.

و ۳۰۰ هزار خانوار تهرانی از میان ۳ میلیون و ۹۰۰ خانوار بدون وسیله نقلیه شخصی زندگی می‌کنند.

به روایت دیگر از میان 3میلیون 900 هزار خانوار تهرانی، 1 میلیون و 300 هزار خانوار نمی‌توانند تصمیم به خرید خودرو بگیرند زیرا توانایی خرید آنرا ندارند. چنین آماری نزدیک به یک‌سوم کل جمعیت تهران است و همین موضوع اهمیت افراد بی‌وسیله نقلیه را بارزترین می‌کند.

نکته اینجاست که چرا ۱ میلیون و ۳۰۰ هزار خانوار تهرانی توان خرید خودرو ندارند؟ 

متهمان: درآمد ناکافی خانوار؛ گرانی بی‌دلیل خودرو!

این موضوع یک دلیل ثابت و واحد ندارد بلکه مجموع دلایل دست به دست هم دادند که ۲ میلیون و ۶۰۰ نفر نتوانند خودرو خریداری کنند. 

شاید در میان دلایل مختلف اصلی‌ترین عامل اندک بودن قدرت خرید این تعداد خانوار باشد. قطعا درصد بسیاری از این ۱ میلیون و ۳۰۰ هزار خانوار اجاره‌نشینند و مسکن شخصی ندارند. اجاره‌های چشم‌گیر مسکن در استان تهران قطعا بخش عظیمی از درآمد خانوار را به خود اختصاص می‌دهد. خرج خورد و خوراک ماهانه هم باید به این هزینه‌های ماهیانه افزوده شود. اگر این خانوارها درآمد ۶۰۰ تا ۷۰۰ هزار تومانی هم داشته باشند پولی برایشان باقی نمی‌ماند که بخواهند آنرا پس انداز کرده و از کارخانه‌ها، خودرویی مناسب خریداری کنند.

از سوی دیگر خرج‌های اساسی‌تر زندگی به آنها اجازه نمی‌دهد که به صورت قسطی خودرویی خریداری کنند. آن هم در شرایطی که خرید خودرو قسطی منوط به پرداخت پولی بیشتر به کارخانه یا فروشنده خواهد بود. 

دلیل دیگر این امر را می‌توان قیمت بالای خودرو در کشور عنوان کرد. آنطور که می‌گویند قیمت خودرو در چند سال اخیر رشد چشم‌گیری به خود دیده‌است. بنابراین این موضوع معادلات خانوارهای متقاضی ماشین را به هم ریخته‌است. این در حالی‌است که اگر قیمت خودرو در کشور عادلانه و در سطح توان متقاضیان مختلف خودرو بود تعداد بیشتری از خانوارها می‌توانستند اقدام به خرید خودرو کنند. 

در دیگر کشورهای جهان هم خودروسازها سعی می‌کنند برای هر قشر خودروی مدنظر آن طبقه را بسازند که خانوارهای مختلف بتوانند با سطح درآمد خود خودرویی قابل قبول خریداری کنند. با این وجود در کشور ما پراید تا چندی پیش ۱۰ میلیون تومان قیمت داشت و حالا هم به ۱۲ میلیون تومان رسیده است. چنین دلایلی به خوبی نشان می‌دهد که چرا ۲ میلیون و ۶۰۰ نفر از جمعیت تهران و یا به بیان بهتر ۱ میلیون و ۳۰۰ خانوار نمی‌توانند اقدام به خرید خودرو کنند. 

۱ میلیون و ۵۶۰ هزار خانوار خودروی داخلی دارند

پس از جمعیتی که به کلی توان خرید خودرو را ندارد نوبت به گروه دوم یعنی کسانی حداقل یک خودرو (چه داخلی چه خارجی)دارند م
ی‌رسد. شاید بتوان گروه 

نطور که آمارها نشان می‌دهد گروه دومی که یک وسیله نقلیه دارند چیزی در حدود ۶۸ درصد کل خانوارهای تهران را به خود اختصاص داده‌اند. این خانوارها که تعداد آنها دست‌کم به ۲ میلیون و ۶۰۰ هزار خانوار می‌رسد می‌توانند برای خود و خانواده‌شان حداقل یک وسیله نقلیه خریداری کنند.

اول را جزو قشر فقیر دانست و گروه دوم را قشر متوسط و یا متوسط رو به بالا!

آنطور که آمارها نشان می‌دهد گروه دومی که یک وسیله نقلیه دارند چیزی در حدود ۶۸ درصد کل خانوارهای تهران را به خود اختصاص داده‌اند. این خانوارها که تعداد آنها دست‌کم به ۲ میلیون و ۶۰۰ هزار خانوار می‌رسد می‌توانند برای خود و خانواده‌شان حداقل یک وسیله نقلیه خریداری کنند. 

با این وجود نکته اینجاست که از این جمعیت خانوار ۲ میلیون و ۶۰۰ هزاری ۶۰ درصد از افراد تنها و قطعا یک خودروی داخلی دارند. این یعنی درصد بسیار بالایی از صاحبان خودرو در تهران یک خودروی داخلی دارند. از نقطه‌نظری دیگر متقاضی برای خودروهای داخلی بسیار بیشتر از متقاضی خودروهای خارجی‌است. 

مردم مجبورند خودروی داخلی بخرند!

اما این تعداد متقاضی به خاطر کیفیت بالای خودروهای داخلی در مقابل رقبای خارجی و رضایت مصرف‌کننده از آنهاست؟

آنطور که به نظر می‌آید پاسخ این سوال منفی است. می‌توان اصلی‌ترین دلیلی که متقاضیان خودرو سراغ خودروهای داخلی می‌روند را بالا بودن قیمت خودروهای خارجی دانست. خودروهای باکیفیت خارجی به دلیل تعرفه ۹۰ درصدی واردات وقتی وارد کشور می‌شوند قیمت سرسام‌آوری پیدا می‌کنند که خرید آن از توان ۱ میلیون و ۵۶۰ هزار خانوار تهرانی خارج است. به بیان بهتر اگر خودروی خارجی با تعرفه کمتری وارد کشور می‌شد شاید درصد کمتری از خانوارها سراغ خودروی داخلی می‌رفتند. 

از سوی دیگر حتی گزارشات رسمی و تایید شده از کیفیت خودروها نشان می‌دهد که ماشین‌های ساخت داخل از کیفیت بسیار پایین‌تری نسبت به خودروهای خارجی برخوردارند. عقب‌مانده بودن تکنولوژی ساخت و به روز نبودن ابزار و ماشین‌آلات از اصلی‌ترین دلایلی است که برای کیفیت پایین خودروهای داخلی ذکر می‌شود. در چنین فضایی هیچ دور از ذهن نیست که بگوییم اگر مصرف‌کننده داخلی توان خرید خودروی خارجی را داشت حتما از بازار داخل فاصله می‌گرفت و به سمت بازار فرا- مرزی پیش می‌رفت. بنابراین تعداد بالای مصرف‌کننده‌گان خودروی داخلی را نباید به حساب سرآمد بودن خودروهای داخلی نسبت به خارجی‌ها دانست، بلکه باید ناتوانی متقاضیان خودرو را اصلی‌ترین دلیل اقبال خودروسازان داخلی دانست. 

جمعیت اندک خارجی‌سوارها 

مسلما خودروهای لوکسی که در خیابان‌های تهران ویراژ می‌دهند هم صاحبانی دارند. البته هنگامی که ما تعداد خودروهای لوکس خیابان را در کنار تعداد خودروهای سیل‌آسای خودروهای داخلی قرار می‌دهیم متوجه می‌شویم که خانوارهایی که خودروی خارجی سوار می‌شوند و توان خرید خودروهای لوکس و باکیفیت را دارند بسیار اندک است. بر اساس این گزارش تنها ۵ درصد از خانوارهای تهران دارای وسیله نقلیه خارجی هستند. قطعا رقم ۵ درصد صاحبان خودروهای خارجی در مقابل رقم ۶۰ درصدی داخلی‌سوارها رقمی قابل چشم‌‌پوشی به نظر می‌آید. رقمی که اگر شرایط اقتصادی خانوارها در کشور مناسب و برابر با باقی مناطق دنیا بود قطعا از عدد ۵ درصد فراتر می‌رفت و صاحبان خودروهای داخلی را مغلوب خود می‌کرد.

اقتصاد ایران آنلاین