مدیرمسئول و سردبیر مجله نقد اندیشه ادامه داد: این روند از یک دهه گذشته آغاز شده و برآمده از متغیرهای مختلفی است که تحول آن نیز به آسانی ممکن نیست و یک عزم ملی را می‌طلبد. به طور خلاصه، امروزه بحران روزنامه‌نگاری دانشورانه از یک سو ناشی از کمبود نیروی انسانی متفکر است؛ روزنامه‌نگارانی که میان زبان دانشوران و زبان مردم پلی برای آگاهی بسازند و یک میانجی فکری باشند.

فضلی‌نژاد گفت: برای رفع این نیاز باید مراکز آموزش کاربردی و مطالعات پیشرفته شکل بگیرد؛ مراکزی که نظریه و درس‌نامه‌ها را به کار عملی و روزنامه‌نگاری تجربی پیوند بزنند، نه اینکه صرفا دوره‌های بی‌هدف برگزار شود که هیچ خروجی‌ای ندارد. از این جهت، اولویت اول را باید آموزش‌های کاربردی دانست. آموزش روزنامه‌نگاری در ایران باید از اساس متحول شود. در این عرصه ما نیازمند احیا تجربه‌ای مانند خانه روزنامه‌نگاران جوان هستیم که در دهه ۱۳۷۰ توسط حجت‌الاسلام محمدرضا زائری پایه‌گذاری شد.

وی افزود: یک وجه دیگر بحرانِ روزنامه‌نگاری دانشورانه، معضل اقتصادی است که خود از چندین متغیر تشکیل شده و باید درباره آن بحث مفصلی شود. امروزه دیگر قیمت کاغذ و خدمات چاپ مساله اصلی نیست، چرا که دیگر هزینه‌های تمام شده، سهم بسیار بیشتری را به خود اختصاص میدهد. متاسفانه درکی از این هزینه‌ها وجود ندارد و این خود بزرگترین معضل است.

مدیرمسئول و سردبیر مجله نقد اندیشه اظهار داشت: همچنین نظام توزیع نشریات ما نیازمند بازسازی جدی است و در کنار همه این‌ها، دردهای مزمنی در خصوص امنیت شغلی، مسایل صنفی و بسیاری از دغدغه‌های دیگر وجود دارد که باید برای آن تدبیر شود.

فضلی‌نژاد در پایان تصریح کرد: روزنامه‌نگاری دانشورانه یک امر ملی است که باید رسالت و کارکرد آن برای انتقال میراث معرفتی و تمدنی کشورمان به نسل‌های جدید، حفظ و ترویج شود و هیچ‌گاه نباید در دام نگاه‌های سلیقه‌ای، توقعات دولتی و دعواهای حزبی بیفتد.