صحنه هایی بسیار وصف ناشدنی اما سرشار از عشق، محبت و انسان دوستی در جشن بزرگداشت پیوند اعضا ترسیم شد و باران عشق از حضور افرادی كه لحظه به لحظه به محل اجرای برنامه یا به روی سن می آمدند، به وضوح مشاهده می شد.

اما ناخودآگاه نگاهم به سوی بخش عظیمی از سن كه بر روی آن قاب عكس و تابلوهایی بسیار زیادی در كنار هم و در برابر دیدگان مدعوین چیده شده بود، معطوف شد.

عطر شاخه گل های سرخ، سفید و ارغوانی كه این قاب عكس ها را همراهی می كرد، فضا را معطر كرده بود.

چهره های داخل این قاب عكس ها، با نور شمع هایی كه ذره ذره آب می شدند، بسیار نورانی شده بود.

گویی حرف هایی در این قاب عكس ها نهفته بود، به چهره های افراد كه نگاه می كردی، انگار حرفی برای گفتن داشتند اما در یك لحظه لبخندی بر روی لبان همگی آنها نمایان شد.

چهره های آنان حكایت بسیاری ناگفته ها بود، انگار هیچ كدام به اختیار خود دنیا و خانواده را ترك نكرده و تقدیر برایشان اینگونه رقم خورده بود.

فكر می كنم همه این افراد آرزوهای بسیار بزرگی را در سر می پروراندند چرا كه مادری در هنگام نشان دادن قاب عكس فرزند خود به میهمانان زیر لب زمزمه می كرد مرا با یك دنیا آرزوهایت تنها گذاشتی…

پسرنوجوان دیگری گفت: بابایی، برای یك لحظه با تو بودن، هنوز هم چشم انتظار و حسرت به دل مانده ام اما امروز و در این جمع بوی تو را حس می كنم.

من مطمن بودم كه سكوت صاحبان این قاب عكس ها بسیار معنادار است، برای ثانیه هایی تصور كردم تمام این افراد در این جشن باشكوه حضور دارند.

اما مجری برنامه با لحنی آرام گفت: روح بلند این عزیزان در تمام فضای جشن ما حاضر و از نزدیك شاهد احوال افراد جدیدی است كه با دریافت عضو، صاحب زندگی و تولد دوباره شدند.

آری، كودكان و نوجوانان، مردان و زنانی كه در این قاب عكس ها بسیار ساكت و بی صدا آرام گرفته اند، افرادی هستند كه در اثر سانحه دچار مرگ مغزی شده اند و با میل و رضایت قلبی خانواده هایشان، اعضای آنان با عمل پیوند به بیماران، زندگی جدیدی هدیه داده است.

كلیه، قلب، روده، ریه از جمله اعضایی از این افراد است كه با انجام عمل پیوند، زندگی بدون درد و همراه با آرامش را برای دریافت كنندگان عضو رقم زده است.

بسیاری از این اهداكنندگان عضو كه امروز فقط خاطره ای از آنها باقی مانده و اكنون در آسمان ها هستند، سن كمی داشتند و در اوج جوانی رخت عافیت پوشیدند، اما از اینكه امروز با هدیه دادن زندگی دوباره به افرادی از جنس خودشان و به حقیقت پیوستن رویا و آرزوهای آنان، بسیار خندان و خوشحال بودند.

اگرچه خانواده های اهداكنندگان عضو از جمله پدران و مادران داغدار،چشم هایشان بارانی بود و هنوز هم طاقت فراق و جای خالی فرزندان خود را باور نداشتند، اما از آرامش آنان راضی بودند.

در هنگام ورود این خانواده ها به روی سن، محمد نظری مجری برنامه خطاب به حضار گفت: به افتخار زندگی دست بزنید.

جای هر ایرانی امروز و هنگامی كه مادری بعد از مدت ها توانست دوباره صدای تپش های قلب فرزند خود وحید را بشنود، بسیار خالی بود.

وحید پسر نوجوانی كه با اهدای چند عضو خود از جمله قلب توانسته بود زندگی جدیدی را به یك مرد جوان هدیه كند.

فرد گیرنده عضو نمی دانست كه چه كسی قلبش را به او هدیه كرده و وقتی با خانواده وحید روبه رو شد، با چشمانی مملو از اشك در آغوش پدر وحید رفت و مادر وحید هم بدون اینكه یك لحظه فكر كند وحید دیگر در این دنیا نیست، صدای قلب پسرش را شنید.

او به فرد گیرنده عضو گفت: با بودن و آمدنت، صدای نفس های وحید را دوباره برایم زنده كردی و من می دانم كه تپیدن قلب او به معنای بودنش است.

فرد گیرنده قلب هم گفت: با هر ضربان این قلب، نام وحید را صدا می زنم.

یكی از افراد گیرنده ریه نیز در هنگام روبه رو شدن با مادری كه ریه فرزند خود را اهدا كرده بود، زبانش قادر به بیان هیچ واژه ای نشد و خالصانه بر دست های این مادر فداكار بوسه زد.

در حقیقت، حضور افراد عضو گیرنده در كنار خانواده های اهداكنندگان عضو، سكوت انسان های خفته در قاب عكس ها را شكست و حاصل آن تقارن اشك ها و لبخندهای هر دو طرف بود.

چشمان تمام مدعوین شركت كننده در این جشن برای لحظاتی بارانی شد و آنان به احترام خانواده های اهداكننده عضو قیام كردند.

آری این تنها جلوه های كوچك و روایت بخش هایی از یك اقدام تحسین برانگیز و بزرگ اما سرشار از حس انسان دوستانه افرادی است كه با اهدای عضو عزیز از دست رفته خود و بدون هیچگونه چشمداشت و توقعی، روزگاری خوش و آینده ای جدید را برای انسانی دیگر رقم می زنند.