فیلم بوسیدن روی ماه را باید اثری درخور توجه در کارنامه سینمایی اسعدیان به شمار می رود و این اثر ادامه روند رو به رشد در کارگردانی فیلم های ارزشی بوده و پس از طلا و مس اثری قابل توجه در کارنامه سینمایی وی در سال های اخیر محسوب می شود.

بوسیدن روی ماه که برای نخستین بار در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد در مجموع توانست نظر منتقدان و البته مخاطبان را به خود جلب کند.

این فیلم روایت احترام السادات و فروغ خانم دو مادر است که در انتظار بازگشت فرزندانشان از جبهه های جنگ هستند و پس از 20 سال انتظار در نهایت فرزند احترام السادات در عملیات تفحص یافت می شود اما این مادر به دلیل بیماری فروغ و به منظور رسیدن وی به آرزویش به او اعلام می کند که فرزندش در عملیات یافت شده است.

بوسیدن روی ماه اثری اجتماعی با درونمایه دفاع مقدس بوده و فیلمساز در این اثر تلاش کرده برخلاف روند رایج بسیاری از آثار سینمایی، داستان فیلم را با بازیگران چهره پیش نبرد.

شیرین یزدان بخش و رابعه مدنی بازیگران اصلی فیلم بوسیدن روی ماه که نقش مادران شهید را در این اثر سینمایی بازی می کنند به درستی از پس نقش های خود برآمده و داستان فیلم بر اساس این دو شخصیت پیش می رود.

احترام السادات و فروغ به رغم تلاش فیلمساز در شخصیت پردازی در سطح باقی می مانند و برای مخاطب عمیق نمی شوند و در سطح باقی می مانند؛ البته به نظر می رسد این امر از سوی نویسنده تا حدی نیز تعمدی است و احترام السادات و فروغ برای مخاطب در حد معرفی برخی عادات و البته شیطنت های دلنشین به مخاطب معرفی می شوند.

روابط احترام السادات و فروغ با یکدیگر و با خانواده از نقاط قوت این اثر سینمایی است. بخصوص رابطه این دو مادر با نگار نوه خانواده خوب به تصویر کشیده شده و برای مخاطب باورپذیر است.

در این میان برخی شخصیت های فرعی به درستی شکل نمی گیرند؛ به عنوان نمونه دلیل وجود برخی شخصیت ها همچون مش قربون با بازی سعید پور صمیمی مشخص نیست؛ در عین حال مسوول جوان ستاد تفحص -صابر ابر- و مسوول ترد شده -مسعود رایگان- در جای خود قرار دارند و به پبشبرد داستان کمک می کنند.همچنین روایت های داستانی دیگر اعضای خانواده احترام السادات نیز ابتر می ماند.

فیلم بوسیدن روی ماه به حتم اثری درام است اما اسعدیان تلاش کرده لحظات تلخ فیلم با وجود روحیه شاد دو مادر برای مخاطب تا انتها تلخ پیش نرود؛ همچنین در برخی سکانس ها همچون لحظه ای که فروغ و احترام السادات برای دیدن پیکر شهدا به اداره تفحص می روند خیلی عمیق نشده که این امر تعمدی است و فیلمساز نمی خواهد تلخی این اثر به نهایت برسد که البته این روند سبب می شود در برخی سکانس ها انتظار مخاطب برآورده نشود.

اسعدیان محتوای فیلم را به بهای نقد هایی که به جامعه وارد می کند از دست نمی دهد؛ به عنوان نمونه چالش میان مسوولان جوان ستاد تحقیق و تفحص شهدا با یکی از مسوولان قدیمی و مادران شهدا موجب نمی شود که روایت اصلی فیلم که همان فداکاری دو مادر است تحت الشعاع قرار گیرد.

پایان بندی فیلم تا حدی غیرمنتظره و قابل قبول است و فیلمساز در انتهای فیلم بر قدرت الهی در تقدیر انسان ها تاکید می کند.

اسعدیان در به تصویر کشیدن بخش های مختلف از ارائه تصاویر پیچیده دوری کرده و با کارگردانی ساده و روان تلاش می کند فیلمی ساده با شخصیت های دوست داشتنی را روایت کند و در این راه موفق است. هرچند که برخی شخصیت های این اثر همچون دختر و داماد پزشک شکل نمی گیرند و جنس آنان با فیلم همراهی ندارد.

بوسیدن روی ماه در مجموع اثری در تقدیر از مادران شهداست و به مقام آنان ادای احترام می کند.