گزارش:نسرین هزاره مقدم/به گزارش پایگاه خبری اکوپارس به نقل از خبرگزاری ایلنا، “وقتی اسم فولاد اهواز را می‌شنوید فکر نکنید یک کارگاه کوچک در حد یک یا دو سوله است که خط تولید کوچکی دارد!” این را کارگران گروه ملی می‌گویند. کارگرانی که روزهاست در اعتراض به عدم پرداخت مطالبات مزدی خود، دست از کار کشیده‌اند. کارگرانی که به نمایندگی از جانب همکارانشان می‌خواهند گذشته‌ی باشکوه این مجتمع را یادآوری کنند.

آنها می‌گویند: شرکت گروه ملی صنعتی فولاد در زمینی با وسعتی بیش از ۱۲۰ هکتار احداث شده است و ۳۵۰۰ نفر پرسنل دارد. کارخانه ما متشکل از ۵ بخش است که این بخش‌های مختلف، تیرآهن، لوله، شمش فولاد و انواع میلگرد تولید می‌کنند. گروه ملی در واقع مجموعه عظیمی است که نه فقط به استان خوزستان بلکه به تمام مردم ایران تعلق دارد که سال ۸۹ به دنبال اجرای سیاست‌های اصل ۴۴ و خصوصی‌سازی، گروه «سرمایه‌گذاری امیرمنصور آریا» شرکت را خریداری کرد. زمانی که شرکت به گروه آریا واگذار شد؛ مجموعه تولید سالانه محصولات فولادی کمتر از ۵۰۰ هزار تن در سال بود اما ظرف مدت کوتاهی با مدیریت صحیح و اصولی گروه آریا، ظرفیت تولید به یک میلیون و چهارصد و سی و پنج هزار تن انواع محصولات فولادی رسید، یعنی چیزی حدود ۳ برابر. این روند ادامه حدود ۱۳ ماه ادامه پیدا کرد تا به سال ۹۲ رسیدیم. در واقع مرداد سال ۹۲ ماجراهایی پیش آمد و شرکت مصادره شد.

محصولات انحصاری داشتیم که هیچ‌کجا تولید نمی‌شد

این کارگران افزودند: زمانی که شرکت مصادره شد ما بیش از ۴۲۰ هزار تن انواع محصول در انبارهای کارخانه موجود داشتیم. رقمی معادل ۸۰۰ میلیارد تومان در حساب‌های بانکی کشور سپرده وجود داشت. اما کم کم اوضاع رو به وخامت رفت. اسفند ۹۵ در حالی که مجموع مطالبات دستمزدی ما به بیش از ۷ ماه رسیده بود، کارگران دست به اعتراض گسترده زدند. اعتراضی که ۱۷ روز طول کشید و در نهایت، شرکت را به بانک ملی واگذار کردند. این شرکت زمانی سرمایه عظیم در اختیار داشت. محصولات متنوع فولادی تهیه می‌کرد حتی ما محصولات انحصاری داشتیم که هیچ کارخانه تولید فولادی در کشور این محصولات را تولید نمی‌کرد؛ مثل انواع لوله‌های بدون درز و تیرآهن سبک.

کارگران ادامه دادند: پس از واگذاری به بانک ملی، ما بازهم بارها اعتراض کردیم و به مراجع مختلف شکایت خودمان را بردیم؛ با نمایندگان مجلس در تهران ملاقات کردیم که در نهایت، مقرر شد ۳ ماه حقوق معوق پرداخت شود و بانک متعهد به پرداخت مطالبات معوق از سال ۸۹ شد. مقرر شد تا همه خطوط تولید به کار بیفتند. رقم ۸۰ میلیارد تومان به عنوان سرمایه در گردش در اختیار مدیریت شرکت قرار بگیرد. نهایتا ما به امید تحقق این وعده‌ها دست از اعتراض برداشتیم اما در کمال ناباوری در آبان ۹۶ اعلام شد که شرکت با رقم غیرقابل باوری یعنی رقم ۶۳۰ میلیارد تومان به شرکت هواپیمایی زاگرس واگذار شده است. بلافاصله دوباره سراغ مسئولان رفتیم، مجدد مطالبات دستمزدی ما به چهار ماه رسید و اعتراضات طولانی شد؛ در نهایت فشارهای کارگران و مسئولان، شرکت را دوباره به بانک ملی بازگرداند.

اولین مطالبه ما، برگشتن مالکیت به دولت است

این کارگران در ارتباط با مطالبات فعلی خود که منجر به اعتراض طولانی آنها شده، می‌گویند: اولین مطالبه ما، برگشتن مالکیت به دولت است و پس از آن، تجهیز و نوسازی خطوط تولید، تامین مستمر و بی‌وقفه مواد اولیه، راه‌اندازی همه‌ی بخش‌های تولیدی کارخانه، پرداخت همه مطالبات مالی کارگران و تعیین زمان ثابت و مشخص برای پرداخت ماهانه حقوق‌ها و همین طور تشکیل شورای کارگران. مجموعه  این موارد، امروز مورد ادعا، خواست و مطالبه‌ی ما کارگران گروه ملی فولاد اهواز است.

آنها وضعیت فعلی تولید را اینگونه توصیف می‌کنند: گروه ملی پنج کارخانه دارد. از این پنج کارخانه، سه کارخانه تیرآهن، نبرد میل گرد و شمش فولادسازی قریب به دوسال هست که به طور کامل متوقف شده است. کارخانه کوثر در سه سال گذشته تنها سه ماه شاید هم کمتر تولید داشته است. کارخانه لوله‌سازی هم که الان دو ماه هست که تولیدش متوقف شده است. مشکلاتی که الان وجود دارد عدم تامین مواد اولیه است و خطوط تولید ما نیاز به تامین، تجهیز و نوسازی دارد که سال‌هاست این کار انجام نشده است. اما خوشبختانه تا امروز هیچ تعدیلی صورت نگرفته است و امیدواریم که هرگز هم صورت نگیرد؛ ما فراموش نمی‌کنیم که در گذشته‌ای نه چندان دور، همین کارخانه با تولیدی نزدیک به یک سوم تولید و ظرفیت حال حاضر خود، هفت هزار پرسنل داشته است اما امروز کمتر از سه هزار و پانصد نفر نیرو در این کارخانه‌ها مشغول به کار هستند. اگر بخواهد ظرفیت تولید افزایش یابد، باز هم نیاز به جذب نیرو داریم.

همه خدمات حذف شد

این کارگران مشکل «بیمه» را نیز جدی می‌دانند: متاسفانه در طی این مدت بیمه کارگران به طور نامنظم و با فاصله‌های زمانی پرداخت می‌شود به طوری که سازمان تامین اجتماعی به کرات از تمدید و یا تعویض دفترچه‌های درمانی کارگران خودداری می‌کند. در گذشته کارگران از طریق بن‌هایی که در اختیارشان قرار داده می‌شد، امکان استفاده از سالن‌های ورزشی، استخر و رستوران‌های متعدد در سطح شهر و هم چنین تعاونی مصرف کارکنان را دارا بودند که همه این خدمات و در حال حاضر بیش از ۴ سال هست که متوقف شده است.

وضع معاش کارگرانی که دستمزد نگرفته اند، چگونه است؟ نمایندگان کارگران گروه ملی می‌گویند: کارگران در شرایطی که دستمزدها به‌طور منظم پرداخت نمی‌شود، در شرایط سخت اقتصادی، تورم و گرانی موجود، به دشواری ادامه حیات می‌دهند؛ غالب کارگران مستاجر هستند و بافت اجتماعی استان خوزستان به گونه‌ای است که خانواده‌ها، خانواده‌های پرجمعیتی هستند. معیشت کارگران با تنگناهای بسیاری مانند عدم توانایی در تامین مایحتاج اولیه زندگی، ناتوانی در پرداخت اقساط بانک‌ها، قبوض خدماتی، اجاره مسکن، هزینه‌های تحصیل فرزندان، ناتوانی در تامین هزینه‌های درمانی و بسیار مشکلات دیگر مواجه هستند. تعداد زیادی از همکاران ما به دلیل اینکه نتوانستند اقساط وام مسکن خودشان را پرداخت کنند، بانک به آنها فشار آورد و اخطارهای متعددی برای آنها فرستادند، حساب‌های ضامن‌های آن‌ها بسته شد و مجبور به فروش خانه‌های خودشان شدند.

این کارگران ریشه مشکل را در خصوصی‌سازی می‌دانند و می‌گویند: اصل معضلات امروز کارخانجاتی مثل گروه ملی صنعتی فولاد، واگذاری‌های غیراصولی و غیرکارشناسی به کسانی است که با استفاده از رانت؛ واحدها را صاحب شده‌اند؛ دولت متاسفانه در واگذاری‌ها صلاحیت؛ تخصص و توانمندی‌های فنی و مالی افراد متقاضی را درنظر نمی‌گیرد. این مسئله، دال بر ناتوانی بخش خصوصی واقعی در اداره کارخانجات و سوددهی آنها نیست بلکه مورد ادعای ما گروه‌ها و اشخاصی است که با نقاب بخش خصوصی کارخانجات را مالک می‌شوند.

با همه اینها، کارگران فولاد، آینده را «روشن» می‌بینند و آرزو دارند روزی برسد که کارخانه عظیم فولاد اهواز به روزهای اوج خود بازگردد؛ روزهای پیش از خصوصی‌سازی….