به گزارش پایگاه خبری اکوپارس به نقل از خبرگزاری ایلنا، کاوه معراجی معاون برنامه ‌ریزی معاونت توسعه مناطق محروم و روستایی نهاد ریاست جمهوری در  نشستی خبری خصوص وضعیت مناطق روستایی کشور گفت: در حال حاضر ۲۰ میلیون نفر از جمعیت کشور در روستاها ساکن هستند که این تعداد حدود ۲۶ درصد جمعیت کل کشور را به خود اختصاص می‌دهند. نسبت جمعیت مناطق روستایی به شهری سال به سال کمتر می‌شود و نه تنها شاهد مهاجرت، بلکه در بعضی مناطق شاهد تخلیه روستاها هستیم.

وی در خصوص پتانسیل انرژی‌های تجدیدپذیر در جلوگیری از مهاجرت روستائیان به شهرها گفت توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر که متناسب با پتانسیل‌های موجود در مناطق محروم و روستایی مانند تابش آفتاب و نیز وجود زمین های فراوان است، موجب ایجاد درآمد پایدار برای روستائیان شده و مانع مهاجرت روستائیان به حاشیه کلان شهرها شود.

معراجی در خصوص اشتغال در روستاها بیان کرد: ۵۰ درصد شاغلین در روستاها در بخش کشاورزی، ۲۵ درصد در بخش صنعت و ۲۵ درصد نیز در حوزه خدمات مشغول به کار هستند. درآمد سالانه هر خانوار روستایی معادل ۲۰ میلیون تومان و هزینه سالانه هر خانوار معادل ۱۸ میلیون تومان است و این درحالی است که در ۱۰ استان کشور، درآمد سالانه کمتر از هزینه‌های خانوار است. این امر در نهایت منجر به خروج روستاییان و مهاجرت آن ها به شهرها خواهد شد.

معاون برنامه ‌ریزی معاونت توسعه مناطق محروم و روستایی نهاد ریاست جمهوری با اشاره به مقایسه نرخ بیکاری در شهرها و روستاها گفت نرخ بیکاری در شهرها ۱۲ و در روستاها ۸ درصد است، ولی باید توجه کرد که دلیل کمتر بودن آمار بیکاری در روستا نسبت به شهر عمدتاَ ناشی از حضور بیکاران روستایی در مناطق شهری و ترک روستا است.

وی افزود: اقتصاد ما سبز نیست، و چرخه اقتصادی کشور وابسته به نفت، پتروشیمی و گاز است؛ اگر بخواهیم به رشد اقتصادی مطلوبی با استفاده از انرژی‌های تجدید پذیر برسیم، بنا به بند ۸ از سیاست‌های کلی محیط زیست ابلاغی مقام معظم رهبری، باید فعالیت‌های سبز را با تاکید بر عوارض و مالیات سبز گسترش دهیم.

معراجی یادآور شد: اگر می‌خواهیم توسعه پایدار در روستا صورت گیرد، باید به اقتصاد طرح‌ها نیز توجه کرد. برای مثال، در کشور ما به قیمت تمام شده تولید برق توجه نمی‌شود. وزارت نیرو هر کیلووات ساعت برق را به طور متوسط با قیمت ۱۰۰ تومان به فروش می‌رساند، در حالی که قیمت واقعی تولید هر کیلوات ساعت برق با سوخت‌های فسیلی در ایران بیش از ۱۰۰۰ تومان است، یعنی در واقع معادل ۹۰۰ تومان از منابع کشور را به عنوان یارانه اختصاص می‌دهیم که سهم اعظم این یارانه طبیعتا به پرمصرف‌ها تعلق می‌گیرد. پایین بودن قیمت برق موجب می‌شود طرح‌های تولید برق مانند انرژی‌های تجدیدپذیر اقتصادی نبوده و نیز بهینه سازی مصرف صورت نگیرد.