اخبار مربوط به توقیف حساب وزارت بهداشت برای پرداخت دیه بیماران هموفیلی، واکنش دبیرکل سازمان ملل به نامه رییس بنیاد امور بیماری‌های خاص درباره کمبود داروهای بیماریهای خاص به دلیل تحریم، اعلام وزیر بهداشت مبنی بر تحمیلی نبودن سیاست‌های افزایش جمعیت و صورت نگرفتن اقدام برای مقابله با ریزگردها از جانب سازمان محیط زیست، در ردیف اخبار اجتماعی مهم هفته اخیر قرار دارند. اما آن‌چه از نگاه من از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، کمبود داروهای بیماران بیماری‌های خاص در شرایط کنونی و بحران تحریم است.

به نظر من این موضوع، قصه‌ایست که فارغ از دیدگاه‌های سیاسی، تمام دنیا ملزم به کمک درباره آن هستند. از سازمان ملل گرفته تا تمام مسوولان کشور و حتی افرادی که مسوول نیستند هم در صورتی که توانایی داشته باشند مسوولند. هیچ کس در هیچ جناح و با هیچ سیاستی مختار نیست که پای خود را از این میدان بیرون بکشد. کافیست در ذهن تصور کنیم فرزند بیماری داریم که حیات او به طور مبرم وابسته به نوع خاصی از داروست اما دارو در دست نیست یا بسیار سخت قابل دستیابی است. این کمبود دارو به هر دلیل و تحت هر شرایطی که اتفاق افتاده باشد، کودک ما از بیماری رنجی بی‌پایان خواهد برد. همین تصور کافیست که بدون هیچ تعویق و ملاحظه‌ای، از هیچ تلاشی برای رفع مشکل کوتاهی نکنیم.

در یادداشت دوم هم می‌خوانیم:

خیابان شهید بهشتی، عباس‌آباد سابق، مملو از بنگاههای اتومبیل‌های لوکس و گران‌قیمت است؛ اتومبیل‌هایی که به تازگی از کمپانی وارد کشور کرده‌اند و هنوز پوشش پلاستیکی آن را باز نکرده‌اند. اغلب بنگاه‌داران که جوان نیز هستند با موبایل‌های خود مشغول حرف زدن با مشتریانی هستند که به دنبال ماشین‌های لوکسند. چند وقتی است که قضیه تحریم‌ها ذهن و ضمیر ایرانیان را به خود مشغول کرده و اغلب در این مورد به اظهار نظر مشغولند.

متاسفانه یکی از مسائل تحریم‌ها که کشور را به مشکل دچار کرده قضیه داروهای بیماری‌های خاص است تا حدی که حتی مسوولان بنیاد بیماری‌های خاص لب به اعتراض گشودند و این عمل را غیرانسانی و غیرمنصفانه توصیف کردند. اما سخن بر سر این است که اگر بیماری از خیابان عباس آباد رد شود و این اتومبیل‌های گران‌قیمت را ببیند قطعا از خود می‌پرسد چگونه است ماشین‌های چند صد میلیونی که برخی از آنها آینه بغلشان هم قیمت دیه یک نفر هست براحتی وارد کشور می‌شوند و عده‌ای که مشخص نیست با چه پولی به چنین اموالی رسیده‌اند می‌توانند این اتومبیل‌ها را تهیه کنند اما بیماران از تهیه دارویی که به جانشان بسته است، محرومند. تهران آشفته و بی‌نظم که نظام طبقاتی آن به هم ریخته و فرادست و فرودست بی‌معنی شده بر اساس چه نقشی در حال حرکت است. چگونه است که میلیاردها تومان برای قشری هزینه می‌شود و عده‌ای به سهولت در خیابان‌های تهران که در حال ساخت تونل‌ها و بزرگراه‌ها و… است، می‌توانند با ماشین‌های پورشه زردرنگ ویراژ دهند و آه حسرت را بر دل بینندگان بگذارند. راستی تحریم‌ها کی وضع شد؟ چه جوری بود؟ اصلا شما خبر دارید؟ وقتی که سقراط از مردمان شهرش می‌پرسید عدالت چیست؟ هر کس تعریفی می‌داد که به هر چیزی شبیه بود الا عدالت. گویی عدالت در خیابان‌های تهران که ماشین‌های لوکس آن هر روز در حال افزایش است هیچ ربطی به دیگر شهروندان ندارد و هر کسی باید گلیم خود را از آب بیرون بکشد.