مجله اتاق ایران را ورق می زدم . روی جلد مجله به موضوع صنعت گردشگری ایران اختصاص داشت. تعداد زیادی از صفحات آن هم حاوی نقطه نظرات چند کارشناس گردشگری و فعال اقتصادی درباره اهمیت اقتصادی صنعت گردشگری و قدرت ارز آوری آن بود. اما همه کسانی که طرف گفت و گو قرار گرفته بودند، از این که کشور ما تاکنون نتوانسته سهم منطقی و طبیعی خود را از درآمد یک هزار میلیارد دلاری صنعت گردشگری جهان به دست آورد، ابراز تاسف کرده بودند. در دیگر نشریات کشور هم ، تقریبا هر روز مطالب و مقالاتی مشابه و یا شدید تر و عمیق تر از آنچه در مجله اتاق ایران به چاپ رسیده، از زبان این یا آن کارشناس و صاحب نظر گردشگری و اقتصادی مطرح می شود. اما شگفتا به رغم این همه گفتن ها و نوشتن ها درهای صنعت گردشگری ما سالها ست برروی همان پاشنه لرزانی که داشته می چرخد و می چرخد و کسی هم خود را مسوول نمی داند. خبر این است که براساس رتبه بندی سازمان گردشگری جهانی، ایران از نظرجاذبه های گردشگری جزء ده کشور برتر دنیا محسوب می شود و تازه رتبه ایران در پاره ای از جاذبه های گردشگری از آن ده کشور بالاتر است. یعنی ایران از نقطه نظر جاذبه های گردشگری در میان کشورهای جهان رتبه پنجم یا ششم را دارد. این رتبه بسیار بالایی است . خبر دیگر این که گردش مالی درآمد صنعت گردشگری جهان تا سال 2010میلادی بالغ بر یکهزار میلیارد دلاربوده است. منطق ریاضی می گوید اگر به طور طبیعی بخواهیم سهم ایران را از این گردش مالی عظیم صنعت گردشگری جهان محاسبه کنیم ، در آمد ارزی، سالانه ما از این صنعت باید به چیزی حدود 70میلیارد دلار یعنی رقمی حدود در آمدی که با هزار زحمت از فروش نفت به دست می آوریم بالغ شود. اما دریغ و صد دریغ که در آمدسالانه گردشگری ما به زحمت به یک میلیارد دلار می رسد که تازه بخش اعظم این در آمد، نه حاصل برنامه ریزی و تلاش ما برای توسعه صنعت گردشگری، که مدیون ایمان، اعتقاد، عشق و علاقه شیعیان جهان برای سفر به ایران و زیارت اماکن متبرکه ای چون بارگاه ثامن الائمه (ع) و مرقد حضرت معصومه ( س ) است. ما سازمان بزرگی به نام میراث فرهنگی و گردشگری داریم که وظیفه اصلی آن برنامه ریزی برای جلب گردشگر به ایران است ؛ اما واقعیت این است که تا یک عزم ملی در کار نباشد و تا زمانی که تمام قوانین و مقررات و سازمان های لشکری و کشوری عقربه های خود را به سمت جلب هرچه بیشتر گردشگر به کشور تنظیم نکنند، از یک سازمان به تنهایی برای توسعه صنعت گردشگری و کشاندن پای میلیونها گردشگر به کشور کاری ساخته نخواهد بود . باید همه از خود بپرسیم چرا کشور ها یی که از نظر جاذبه های گردشگری حتی جزو ده کشور برتر جهان محسوب نمی شوند، همه ساله ده ها میلیون گردشگر را به سوی خود جلب و سالانه چندین میلیارد دلار در آمد ارزی کسب می کنندو ما فقط حرف می زنیم . آنها جیب گردشگران دنیا را میلیارد میلیارد به سود توسعه رفاه مردم خود خالی می کنند و ما نه تنها چنین هنر ی نداریم که هرسال صدها هزار گردشگر ایرانی را با جیب های پر از دلار روانه ترکیه و کشور های آسیایی و اروپایی و سواحل جنوبی خلیج فارس می کنیم.
ما حتی ورود گردشگران فرهنگی وتاریخی و طبیعت دوست به کشور خود راکه درصد بالایی از گردشگران امروزی جهان را تشکیل می دهند، برنمی تابیم و در ذهن خود از گردشگر خارجی هیولایی ترسناک ساخته ایم که نباید پایش به کشور ما باز شود. حال آن که گردشگری فرهنگی و تاریخی اصلا هیولا نیست و توسعه صنعت گردشگری می تواند بسیاری از دردهای اقتصاد ما از جمله معضل بیکاری فراگیر رادرمان کند. آیا وقت آن نرسیده که درباورهای خود نسبت به مقوله گردشگر و گردشگری تجدید نظر کنیم و شرایط مساعدی رابرای سرمایه گذاری هرچه بیشتر بخش خصوصی در زیر شاخه های صنعت گردشگری که هتل ها ، رستورانها و دیگر اماکن پذیرایی از گردشگران ازجمله مهم ترین آنهاست، فراهم سازیم ؟ چرا نباید اجازه دهیم گردشگران فرهنگی و تاریخ و طبیعت دوست، از چهار گوشه دنیا به کشور ما بیایند دلارهایشان را در راه ایجاد اشتغال و توسعه اقتصادی کشور ماخرج کنند و از نزدیک با فرهنگ غنی و ارزش های اسلامی حاکم برجامعه ما آشنا شوند؟ آیا معامله از این پرخیر و سودتر در دنیا سراغ داریم؟
اولین همایش ” جایگاه صنعت غذا و رستوران داری در توسعه صنعت گردشگری “که قرار است در تیرماه در هتل آزادی برگزارشود ، محمل مناسبی برای پاسخگویی به این سوال ها خواهد بود.