“علی سرتیپی پخش کننده فیلم سینمایی«ردکارپت» درباره آخرین وضعیت فروش این فیلم گفت: مجموع فروش «رد کارپت» تنها در تهران و پس از یک هفته اکران به 305 میلیون تومان رسید، این در حالی است که ما اکنون در ماه مبارک رمضان قرار داریم و شاید هیچ کس فکر نمی‌کرد که این فیلم بتواند به چنین فروشی دست پیدا کند!! نکته جالب توجه این است که «رد کارپت» در یک هفته اکران خود توانسته چندین رکود را جابه جا کند. ” رسانه ها

طبیعی است که فیلمی مثل فرش قرمز به چنین موفقیتی دست پیدا کند، چون مردم تشنه سرگرمی،پیام های طنز و تماشای صحنه های متفاوت هستند و برای پاسخ به این نیاز درونی با اطمینان خاطر از نام کارگردانی که حرفی برای گفتن در سینما دارد، با فراغ بال وارد سینما می شوند…

و رضا عطاران با لحن ساده همیشگی اش چنان تصویر عمیق و واقعی از سرگردانی قشر هنری را در جامعه ایران به تصویر می کشد و در ادامه با احترامی خاص به “توالت ایرانی” برخی فرهنگ های ایرانی را چنان پررنگ می کند که خنده ات می گیرد…

در میانه فیلم فقط دو ایرانی به تور عطاران می خورد ، اولی دزد از کار در می آید و دار و ندار این مسافر را با خود می برد، و ایرانی دیگری است که گویا دستی در فستیوال کن دارد و چنان از دیدن یک ایرانی دیگر(عطاران) در کن نا خوشنود است و پرخاش می کند که …

در تمام طول فیلم با یک مسافر ایرانی بی هدف در “فستیوال کن” همراه هستیم که ناباورانه به دنبال نام آورترین چهره سینمایی جهان است ، دو کلمه انگلیسی نمی تواند صحبت کند و به روش های مختلف قانون را در کشوری بیگانه دور می زند… و سر آخر هم پرچم ایران را از بالا به زیر می کشد و به عنوان روانداز از آن استفاده می کند.

هرچند شاید این نکته آخر یک مفهوم دیگر دارد: زیر سایه مام وطن آرام گرفتن و در پناه پرچم امنیت یافتن ، اما…

در مقابل فیلم کم می آوری.

از خودت می پرسی باید عطاران را تحسین کرد برای به تصویر کشیدن عریان لطمه های فرهنگی و نقطه ضعف های ایرانی در جامعه داخلی و خارجی ؟ یا باید به او خرده گرفت و از او دلگیر بود، که در دنیای جنگ نرم که ملت ها هر کدام ویترین پررنگ شده ای از داشته های خود را به رخ دیگران می کشند و پرچم هایشان را بالاتر از هر ناموسی محافظت می کنند، فرش قرمز چه حرفی برای گفتن دارد؟ ایرانی را برای ایرانی به تصویر کشیده؟ یا ایرانی را برای خارجی ها؟

این فیلم را فقط من و شما می فهمیم که در این سرزمین و با این فرنگ ها زندگی می کنیم ، زشت و زیبای رفتارها را خودمان قضاوت می کنیم …گویا عطاران، هوشمندانه قضاوت را به ما سپرده است سر را تکان بدهیم به نشان تاسف یا فقط به فلیم لبخند بزنیم و آرام از سینما بیرون بیاییم.

نفیسه آذرخش