یک روابط عمومی خوب آن است که در بیرون سازمان مدعی سازمان و در داخل سازمان مدعی مردم باشد.یکی از وظایف روابط عمومی سنجش افکار مردم نسبت به سازمان است روابط عمومی اگر بتواند بین سه ضلع سازمان ،مردم و رسانه ارتباط برقرار کند روابط عمومی اثربخش خواهد بود چرا که اساس کار روابط عمومی ایجاد تفاهم و اعتماد متقابل بین سه ضلع یاد شده است.

مطالعات نخستین واحد روابط عمومی در ایران توسط حمید نطقی در سال 1330در شرکت نفت آغاز و سپس این واحد در سال 1334 تحت عنوان دفتر مطبوعات و اطلاعات شرکت نفت ایران و انگلیس راه اندازی گردید.بدین ترتیب هر یک از موسسات و سازمانهای دولتی در ساختار کلی خود یک دفتر انتشارات و مطبوعات دایر کردند و کوشیدند از این طریق با مردم و ارباب رجوع ارتباط برقرار سازند.اما آئین نامه روابط عمومی به صورت مدرن در سال 1353 به پیشنهاد وزارت اطلاعات و جهانگردی به تصویب رسید که در آن ضمن لحاظ روابط عمومی برای هر وزارتخانه و موسسه دولتی بر نشر اخبار،امور تبلیغاتی،تنویر افکار عمومی و انتشار جوابیه های مطبوعاتی تصریح شد.

مطابق آمار8 درصد مدیران روابط عمومی دارای مدرک دکترا،8/6 درصد کارشناسی ارشد و 6/42 درصد دارای مدرک کارشناسی بوده و مابقی از تحصیلات پایین تری برخوردارند.در این میان به لحاظ وضعیت استخدامی 56 درصد کارکنان روابط عمومی رسمی،9/28 درصد قراردادی و 9/10 درصد روزمزد هستند.

در نگاه آسیب شناسانه به روابط عمومی در ایران به این نکته پی می بریم که این عضو حساس هنوز جایگاه و منزلت خود را نیافته است و افرادی که به عنوان کارشناس روابط عمومی در ادارات و سازمانها گمارده می شوند به دلیل نداشتن تحصیلات مرتبط با این رشته و نا آشنایی به وظایف روابط عمومی کارائی لازم را نداشته و باعث می شوند روابط عمومی به عضوی خنثی تبدیل شود.

در بسیاری از ادارات دولتی روابط عمومی در محل مناسب استقرار نیافته و در معرض دید مخاطب یا ارباب رجوع قرار نگرفته است حتی بارها مشاهده شده که اتاق روابط عمومی یا بسته است یا اینکه مسئول آن در محل کارش حاضر نیست.

برخی گمان می کنند که کار روابط عمومی صرفا تبلیغات،انتشار اخبار،تهیه تراکت و پوستر و برگزاری مراسم های سازمانی است اما به واقع کار و و ظیفه روابط عمومی فراگیر تر از این مواردی است که گفته شد.روابط عمومی می تواند با شناسائی کاستی ها و نارسائی های درون سازمانی ،حذف مقررات دست و پا گیر و کاغذ بازی های رایج اداری مدیران سازمان را یاری و مشاوره دهد.

به نظر می رسد روابط عمومی های ایرانی باید همگام با عصر ارتباطات در جهت تحول اساسی گام بردارند و خود را با تغییرات روز علم و هنر روابط عمومی تطبیق دهند.روابط عمومی باید از درون گرایی به برون گرایی،اطلاع دهی به اطلاع یابی و دگرگونی مدل واکنشی به تعاملی تغییر رویه دهند تا با به کارگیری و تربیت نیروی انسانی حرفه ای به سمت جایگزینی ارتباطات متقارن و دوسویه همسنگ به جای ارتباط یک سویه اقناع و تبلیغ حرکت نمایند.